Τριήμερο στα Ζαγοροχώρια!
Αδιαμφισβήτητα ζούμε σε μια πανέμορφη χώρα και τα Ζαγοροχώρια είναι μια από τις πιο γραφικές και υπέροχες περιοχές που αξίζει να επισκεφθείτε.
Έτσι και εμείς ανάμεσα στα ταξίδια του εξωτερικού βρήκαμε ένα 3 μερο ώστε να εξερευνήσουμε όσα περισσότερα χωριά θα μπορούσαμε.
Η πτήση μας ήταν για Θεσσαλονίκη από το Ηράκλειο καθώς για Ιωάννινα δεν υπάρχει απευθείας σύνδεση από το νησί μας με κόστος 80 ευρώ μετ' επιστροφής με την Ellinair .
Παρασκευή λοιπόν βράδυ στις 21:00 φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία στην Θεσσαλονίκη και εκεί συναντάμε τον Σωτήρη από την εταιρεία Rent it Papas για να μας παραδώσει το αυτοκίνητο και να ξεκινήσουμε άμεσα την διαδρομή μας έως τα Ιωάννινα.
Αφού γεμίσαμε το ρεζερβουάρ με βενζίνη στο πανέμορφο Renault Clio φύγαμε για Αττική οδό με την βοήθεια του gps και σε 3,5 ώρες ήμασταν στα Ιωάννινα στο διαμέρισμα που θα περνούσαμε το βράδυ μας.
Να επισημάνω ότι το κόστος των διοδίων στην Εγνατία οδό ήταν 6,90 ευρώ η κάθε διαδρομή, σε ένα καλό δρόμο, αν και προς στιγμήν τρομάξαμε καθώς συναντήσαμε πυκνή ομίχλη αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε στις 08:00 από τα Ιωάννινα με κατεύθυνση το χωριό Δίλοφο όπου θα μέναμε σε ένα εκπληκτικό κατάλυμα το Αρχοντικό Δίλοφο.
Η απόσταση από τα Ιωάννινα είναι μόλις 34 χιλιόμετρα και καταλήξαμε να διαλέξουμε το Δίλοφο για την διαμονή μας έπειτα από πολύ έρευνα καθώς είχαμε διαβάσει ότι είναι από τα ομορφότερα και πιο αυθεντικά χωριά.
Πραγματικά όλα τα σπίτια έχουν διατηρηθεί εξαιρετικά και μάλιστα δεν επιτρέπονται τα αυτοκίνητα μέσα στο χωριό κάτι που μας άρεσε πολύ. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι πρέπει να αφήσετε το αυτοκίνητο σας στο χώρο στάθμευσης στην αρχή του χωριού περίπου 150 μέτρα από το κατάλυμα, οπότε φροντίστε να έχετε σακίδια μαζί σας και όχι βαλίτσες που δεν θα μπορείτε να σέρνεται στα λιθόστρωτα δρομάκια.
Από την αρχή μείναμε μαγεμένοι από την ηρεμία του χωριού και την πανέμορφη αρχιτεκτονική των κτιρίων. Φτάνοντας τώρα στο Αρχοντικό Δίλοφο μείναμε εντυπωσιασμένοι από την διακόσμηση και το ιδιαίτερο χρώμα που έχουν δώσει εξωτερικά στο κατάλυμα με αποτέλεσμα να ξεχωρίζει από μακριά. Εκεί μας υποδέχτηκε ο κύριος Γιώργος, ο ιδιοκτήτης ο οποίος μας έδωσε ένα χαρτί και όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για την γύρω περιοχή.
Αφήσαμε λοιπόν τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε εκμεταλλευόμενοι τον υπέροχο καιρό για να εξερευνήσουμε τα σημαντικότερα κατά την γνώμη μας αξιοθέατα.
Πρώτη μας στάση το περίφημο τρίτοξο γεφύρι το Καλογερικό ή Πλακίδα.
Το τρίτοξο γεφύρι αυτό ονομάστηκε και "κάμπια εν κινήσει" χαρακτηρισμός που δικαιολογείται απόλυτα αν το κοιτάξει κάποιος από ψηλά. Το γεφύρι αρχικά ήταν ξύλινο και το 1814 ο Ηγούμενος της Μονής του Προφήτη Ηλία Βίτσας, Σεραφείμ διέθεσε 20.000 γρόσια για να γίνει αυτό το πανέμορφο γεφύρι. Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία διατηρούσε στο σημείο αυτό υδρόμυλο μαζί με νεροτριβή και η κατασκευή του γεφυριού έγινε για να αντικαταστήσει το παλιότερο γεφύρι, ώστε να κάνει το πέρασμα πιο ασφαλές. Το δεύτερο ονομά του το πήρε από τον Αλέξη Πλακίδα ο οποίος το 1865 έκανε μία σοβαρή επισκευή στο γεφύρι. Το 1912 ο Ευγένιος Πλακίδας συντήρησε και αυτός το γεφύρι χτίζοντας εκεί και μια βρύση.
Βρίσκεται κοντά στο χωριό Κήποι και κατά την γνώμη μου είναι απ τα πιο εντυπωσιακά γεφύρια που μπορείτε να συναντήσετε, στην διαδρομή θα δείτε και αλλά γεφύρια όπως αυτό του Κόκκορη που βρίσκεται στα δεξιά σας.
Έπειτα συνεχίσαμε μέχρι το χωριό Κουκούλι που βρίσκεται πολύ κοντά μιας και είχαμε ακούσει ότι είναι πολύ γραφικό χωριό και καθόλου τουριστικό.
Πήρε το όνομα του από τις πολύ μεγάλες πέτρες (από το λατινικό Cuculla = καλύπτρα) που υπάρχουν στην περιοχή.
Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην είσοδο του χωριού ξεχωρίζει, όμως δυστυχώς δεν ήταν ανοιχτά για να δούμε το εσωτερικό του. Περπατήσαμε για λίγο στα σοκάκια και απολαύσαμε τα χρώματα του φθινοπώρου.
Φύγαμε από το Κουκούλι με κατεύθυνση το Μονοδένδρι και πιο συγκεκριμένα το μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής που φημίζεται για τη θέα που προσφέρει στο φαράγγι του Βίκου.
Στο Μονοδένδρι αξίζει να επισκεφθείτε και το Ριζάρειο κέντρο εκθέσεων αλλά και να δοκιμάσετε από τα τοπικά μαγαζιά της περίφημες Ηπειρωτικές πίτες με κόστος 4 ή 5 ευρώ που προσωπικά δεν μας εντυπωσίασαν.
Η ατμόσφαιρα στην πλατεία ήταν όμορφη και ήταν το πρώτο χωριό που είδαμε να έχει αρκετούς τουρίστες. Για να φτάσετε στο μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής θα χρειαστεί να περπατήσετε περίπου 1 χιλιόμετρο αλλά πιστέψτε η θέα που θα αντικρύσετε το αξίζει και με το παραπάνω.
Το φαράγγι του Βίκου είναι από τα πιο όμορφα στην χώρα μας και θεωρείται το βαθύτερο σύμφωνα με το βιβλίο Guinness.
Και εγώ και ο Μπάμπης λατρεύουμε την πεζοπορία και θα θέλαμε πολύ στο μέλλον να διασχίσουμε το συγκεκριμένο φαράγγι το οποίο χρειάζεται περίπου 6 ώρες και καλή προετοιμασία για να καταφέρει κάποιος να διασχίσει τα 11 χιλιόμετρα. Εμείς είχαμε μόλις 3 μέρες και είχαμε αποφασίσει να τις περάσουμε πιο χαλαρά.
Αξίζει να γνωρίζετε ότι το Μονοδένδρι είναι το χωριό καταγωγής των μεγάλων ευεργετών της χώρας μας ,αδερφών Ριζάρη.
Ο Μάνθος και ο Γεώργιος Ριζάρης υπήρξαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας δίνοντας στον Αλέξανδρο Υψηλάντη συνολικά πάνω από 50.000 ρούβλια για την ενίσχυση της επανάστασης.
Επιπλέον ενίσχυσαν πολλές φτωχές οικογένειες και ίδρυσαν την "Σχολή των Ελληνικών γραμμάτων" στο πατρικό τους σπίτι στο Μονοδενδρι που σπούδασαν πολλά ορφανά παιδιά.
Φεύγοντας από το Μονοδένδρι πήγαμε στην λεγόμενη θέση Οξυά καθώς πολλοί μας έλεγαν ότι από εκεί η θέα στο φαράγγι του Βίκου είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή. Σίγουρα από το συγκεκριμένο σημείο καταλαβαίνει κανείς το βάθος του φαραγγιού καθώς είναι πιο απότομο το σημείο και για όσους έχουν υψοφοβία καλό θα είναι να το αποφύγουν!
Πάντως αν έχετε περιορισμένο χρόνο προτιμήστε το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής κατά την γνώμη μου.
Αν και ήταν ακόμα σχετικά νωρίς είπαμε να καθίσουμε στο χωριό Βίκος για να φάμε κάτι ελαφρύ! Έτσι διαλέξαμε χωριάτικο λουκάνικο (9€), τυρί Μετσοβόνε στην σχάρα(6€), και ένα ούζο(2,5€). Ειδικά το τυρί Μετσοβόνε στην σχάρα μας τρέλανε με την γεύση του!
